ΑΝΕΜΩΝΗ

ΑΝΕΜΩΝΗ

Η γέννηση αυτού του λουλουδιού περιγράφεται μέσα από την παλαιότερη σωσμένη ερωτική ιστορία. Γεννήθηκε κάποτε ένας πολύ όμορφος νέος, γιός του Κινύρα και της Σμύρνας. Η ομορφιά του θνητού Άδωνη, κατάφερε να μαγέψει την θεά Αφροδίτη. Η Αφροδίτη δεν δίστασε να τον κρύψει σε μια λάρνακα και να τον δώσει στην θεά του κάτω κόσμου Περσεφόνη για να τον φυλάξει μακριά από τα βλέμματα των άλλων γυναικών. Όταν όμως κάποια στιγμή τον ζήτησε πίσω, η Περσεφόνη αρνήθηκε να τον παραδώσει θαμπωμένη και αυτή από την ομορφιά του Άδωνη. Τότε η Αφροδίτη ζήτησε την συνδρομή ου Δία. Ο Ζεύς χώρισε τον χρόνο του Άδωνη σε τρία μέρη έτσι ώστε στο 1/3 να βρίσκεται με την Αφροδίτη, στο άλλο 1/3 να βρίσκεται με την Περσεφόνη, και στον υπόλοιπο χρόνο να κάνει ότι επιθυμεί.  Ο Άδωνης διάλεξε και στον ελεύθερο χρόνο του να βρίσκεται με την θεά της ομορφιάς Αφροδίτη. Ο φθόνος του θεού Άρη όμως για την κατάσταση του Άδωνη, δεν άργησε πολύ να βγει στη επιφάνεια. Ο θεός του πολέμου λοιπόν, έστειλε έναν άγριο κάπρο να σκοτώσει τον όμορφο νέο. Έτσι ο Άδωνης σε ένα κηνύγι που έλαβε μέρος λαβώθηκε θανάσιμα από τον κάπρο. 

Όπου έσταξε το αίμα του Άδωνη ξεφύτρωσαν κόκκινα τριαντάφυλλα. Στην είδηση του θανάτου του Άδωνη, η Αφροδίτη έκλαψε για πρώτη φορά και μόλις  τα θεία της δάκρυα έβρεξαν το χώμα, αμέσως ξεφύτρωσαν λευκά πανέμορφα άνθη, οι ανεμώνες. Τελικά η Αφροδίτη έπεισε την Περσεφόνη και μετά τον θάνατο του Άδωνη να τον παίρνει από τον κάτω κόσμο για 6 μήνες και να τον έχει κοντά της.

Ο ανθός της ανεμώνης όπως και ο Άδωνης έχει πολύ σύντομο χρόνο ζωής. Το όνομά της προέρχεται ετυμολογικά από τον άνεμο. Η διακοσμητική αξία της ανεμώνης είναι γνωστή. Οι ανεμώνες είναι φυτά χωρίς πολλές καλλιεργητικές απαιτήσεις.  Τα υπέροχα πολύχρωμα λουλούδια τους με την μεγάλης διάρκειας ανθοφορία τους θα δίνουν ζωντάνια σε όλους τους ανοιξιάτικους κήπους.

ΚΕΡΑΣΙ

ΚΕΡΑΣΙ

Δεν γεννήθηκε εδώ…κάπου στα βάθη της Ανατολής ανακαλύφθηκε από τον δυτικό κόσμο. Και κάπου εκεί ζει και ο μύθος του. Κάπου στην Ιαπωνία…Μια πριγκίπισσα που γέννησε ο Ουρανός για να φέρει ομορφιά στον κόσμο αφέθηκε πάνω στα κλαδιά ενός άγονου δέντρου. Αμέσως το δέντρο γέμισε με κατάλευκα άνθη τόσο όμορφα όσο και η πριγκίπισσα. Το δέντρο αυτό έγινε το σύμβολο της αγνής και άδολης αγάπης και ομορφιάς της ζωής, αλλά παράλληλα και σύμβολο του φευγαλέου της ζωής, αφού τα λευκά λουλούδια σχεδόν αμέσως αποκόβονται από τα δέντρο και φυλλοροούν στην γη με τον άνεμο. Κάποια στιγμή όμως μέσα στους αιώνες κυβέρνησε ένας πολεμοχαρής αυτοκράτορας που έδωσε διαταγή, όποιος γενναίος του πολεμιστής χανόταν στον πόλεμο, να θάβεται στις ρίζες ενός δέντρου με τα λευκά άνθη. Και ποτίστηκε τότε από το αίμα των γενναίων το δέντρο  και κοκκίνισε τα κλαδιά του και τον κορμό του και ανακατεύτηκε το λευκό των πετάλων των λουλουδιών και έγινε ρόδινο. Κι είναι από τότε, από κείνα τα χρόνια του αυτοκράτορα το δέντρο της ακραίας ομορφιάς και του γρήγορου θανάτου, και το δέντρο της Τιμής, της ανδρείας στις μάχες , της πίστης και της αφοσίωσης εως αυτοθυσίας στα ιδανικά της Πατρίδας. Κάπως έτσι ο θρύλος γέννησε την κερασιά…

Εικάζεται πως ο Λυσίμαχος, διάδοχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου έφερε τα κεράσια στην Αρχαία Ελλάδα κάπου στον 3^ο αιώνα π.Χ. Αργότερα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και στην Ιταλία τα έκανε γνωστά ο Λούκουλος. Από τότε έχουν κατακτήσει περίοπτη θέση στην διατροφή μας. Πλέον καλλιεργούνται σε όλο τον κόσμο.

Το κεράσι περιέχει αρκετά μεταλλικά άλατα, φυτικές ίνες και ελαγικό οξύ που βοηθά στην αναστολή της αύξησης των καρκινικών κυττάρων. Είναι ιδιαίτερα πλούσιο σε βιταμίνη Α, βιταμίνη C, βιταμίνη B, σε κάλιο, ασβέστιο, φώσφορο, σίδηρο, μαγνήσιο και χαλκό. Από ένα κεράσι παίρνουμε 4 θερμίδες. Έτσι ενισχύει το ανοσοποιητικό μας σύστημα, μειώνει την πνευματική και σωματική κόπωση, ενώ έχει και αντισηπτικές ιδιότητες για φλεγμονές και λοιμώξεις. Τέλος, δρα ευεργετικά στη μείωση της χοληστερίνης του αίματος.

ΣΤΑΦΥΛΙ

ΣΤΑΦΥΛΙ

Η σχέση ανθρώπου-αμπελιού χάνεται στο βάθος του χρόνου. Για τη διατροφή του ο άνθρωπος χρησιμοποιούσε τα σταφύλια από την εποχή του ορείχαλκου (3300 π.Χ.). Θεωρείται θεϊκό δώρο απ΄όλους τους λαούς. Είναι το φυτό του οποίου οι καρποί, τα φύλλα του, οι βλαστοί και το ξύλο του έχουν ποικίλες χρήσεις. Αλλά ας δούμε τι λέει η Ελληνική μυθολογία για το σταφύλι.

Σύμφωνα με τον πρώτο μύθο ο θεός Διόνυσος έφερε από την Ασία το σταφύλι στην Ελλάδα, που οι κάτοικοί της του έδωσαν περίοπτη θέση στην καθημερινότητα τους, κυρίως μέσα από τις τελετές λατρείας του θεού που τους το δώρισε, παράγοντας και καταναλώνοντας οίνο.

Κάποιος άλλος μύθος μιλάει για τον Στάφυλο και τον Οινοπέα, γιους του θεού Διόνυσου και της Αριάδνης, κόρης του βασιλιά Μίνωα και της Πασιφάης. Ο θεός Διόνυσος ήταν γιος του Δία και της θνητής Σεμέλης. Ο Δίας ερωτέυτηκε παράφορα την Σεμέλη και της υποσχέθηκε οποιαδήποτε επιθυμία της. Αυτή ακριβώς την υπόσχεση εκμεταλλεύτηκε η ζηλόφθονη Ήρα, η οποία πείθει την Σεμέλη να ζητήσει από τον Δία να φανερωθεί μπροστά της σε όλο του το μεγαλείο. Ο Δίας ήταν διστακτικός η Σεμέλη όμως του θύμισε της υπόσχεση του και τελικά ο Δίας πείσθηκε. Η εμφάνιση του Δία ήταν συγκλονιστική. Εμφανίστηκε στο άρμα του με τρομερές βροντές αστραπές και δυνατό φως. Η Σεμέλη, θνητή όπως ήταν, δεν μπόρεσε να αντέξει σ’ αυτό το τρομερό θέαμα και κάηκε. Ο Δίας όμως πρόλαβε και πήρε από τα σπλάχνα της τον καρπό του παράνομου δεσμού τους, που ήταν ήδη έμβρυο 6 μηνών. Πολύ γρήγορα και χωρίς να μάθει τίποτε η Ήρα έβαλε το έμβρυο μέσα στον μηρό του. Όταν ήρθε η ώρα ο Δίας έκοψε τα ράμματα και έτσι γεννήθηκε ο Διόνυσος.

Αλλού αναφέρεται ο Στάφυλος ως υπηρέτης του βασιλιά της Αιτωλίας Οινέα. Καθώς έβοσκε τις κατσίκες του, παρατήρησε ότι μια από αυτές τρώγοντας συνέχεια ένα συγκεκριμένο καρπό πάχαινε περισσότερο από τις άλλες. Μάζεψε τότε αρκετούς και τους πρόσφερε στον βασιλιά του. Εκείνος παρασκεύασε ένα χυμό τον οποίο ονόμασε "οίνο", στον δε καρπό έδωσε το όνομα του βοσκού του (σταφύλι).

            Το σταφύλι λοιπόν είναι εξαιρετικά θρεπτικό φρούτο με πληρέστατη σύνθεση σε μεταλλικά άλατα και βιταμίνες. Πιο αναλυτικά το σταφύλι είναι πλούσιο σε βιταμίνη Α που βοηθάει στην όραση, βιταμίνη C καθώς και σε βιταμίνες του συμπλέγματος Β, ενώ από μεταλλικά στοιχεία περιέχει ασβέστιο (Ca), φώσφορο (P), κάλιο (K) και σίδηρο (Fe). Είναι καλή πηγή υδατανθράκων λόγω των σταφυλοσακχάρων που περιέχει κι έτσι αποτελεί καλή πηγή ενέργειας για τον οργανισμό. Εμποδίζει τη δημιουργία και τη δράση των ελευθέρων ριζών, ενισχύει τα τοιχώματα των αγγείων και μειώνει τις φλεγμονές, δρώντας και αντιγηραντικά. Μάλιστα έχει βρεθεί ότι τα λιπαρά οξέα που περιέχονται στο κουκούτσι του σταφυλιού, μειώνουν τη χοληστερίνη και βοηθούν στην πρόληψη καρδιαγγειακών παθήσεων.

            Το πιο διαδεδομένο παράγωγο του σταφυλιού είναι το κρασί, που στον τόπο μας εκτιμάται πως παράγεται από το 1700 π.Χ. με τρόπους παρεμφερείς με τους σημερινούς. Τα σάκχαρα που περιέχονται στο σταφύλι, μετατρέπονται με αλκοολική ζύμωση σε οινόπνευμα. Οι πολυφαινόλες του κρασιού ενισχύουν την άμυνα του οργανισμού έναντι των ελευθέρων ριζών, ανεβάζουν τα επίπεδα της «καλής» (HDL) χοληστερόλης και μειώνουν τα αντίστοιχα της κακής (LDL), αραιώνουν το αίμα και μειώνουν τον κίνδυνο αθηρωμάτωσης. Απλώς για να ισχύσουν τα παραπάνω δεν πρέπει να ξεχνάμε την αρχαία ρήση του Κλεόβουλου του Λύνδιου "ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ"

ΛΕΜΟΝΙ

ΛΕΜΟΝΙ

Ήταν κάποτε ένα όμορφο δέντρο με πολύ γλυκούς και ωραίους ροδοκόκκινους καρπούς. Όποιος περνούσε από εκεί σταματούσε και το θαύμαζε. Το δέντρο που έβλεπε στα μάτια όλων τον θαυμασμό καμάρωνε και άρχισε να το παίρνει πάνω του. Σκέφτηκε να μην ξαναφήσει κανέναν να κόψει τους καρπούς του. Και αποφάσισε να  βγάλει στα  κλαδιά του μεγάλα και δηλητηριώδη αγκάθια για να μη μπορεί να το πλησιάσει κανείς. Όποιοι περαστικοί δοκίμαζαν να κόψουν από τους όμορφους αυτούς καρπούς αμέσως τους τρύπαγε με τα αγκάθια του και τους έπρηζε το χέρι με το δηλητήριο του. Μια μέρα πέρασε από εκεί η Θεά της σοφίας, η Αθηνά και κάθισε  δίπλα από το όμορφο δέντρο και το κοίταζε. Ένα παιδί που έπαιζε εκεί κοντά θέλησε να κόψει ένα φρούτο για  να φάει. Το αλαζονικό δέντρο έβγαλε αμέσως τα αγκάθια του και τρύπησε με δύναμη το παιδί. Όταν άρχισε το χέρι να πρήζεται έβαλε τα κλάματα. Ή θεά Αθηνά μεταμορφώθηκε τότε σε μια γριούλα και πήγε κοντά του. Σώπα, του λέει παιδάκι μου δώσε μου το χεράκι σου να του βάλω μια αλοιφή με βότανα και θα σου περάσει αμέσως. Πράγματι το φάρμακο έδρασε αμέσως. Το παιδί ανακουφίστηκε και τράβηξε τον δρόμο για το σπίτι του. Η γριά τώρα πήγε κάτω από το δέντρο και άρχισε να του μιλάει. Άφησε με να κόψω δέντρο από τους καρπούς σου, πεινάω του είπε. Το δέντρο άρχισε να γελάει δυνατά και να λέει, σιγά να μην δώσω σε μια τόσο άσχημη γριά να φάει τον όμορφο καρπό μου. Και σε ποιόν δίνεις τον καρπό σου δεντράκι μου; ρώτησε πάλι η γριούλα, αν ήμουν όμορφη θα με άφηνες να κόψω; Όχι βέβαια απάντησε με θράσος το φαντασμένο δέντρο, δεν κάνω τους καρπούς και τους φροντίζω τόσο  πολύ για να τους κόβετε εσείς. Η γριούλα θύμωσε πολύ και χτύπησε κάτω το μπαστουνάκι που κρατούσε. Αμέσως μεταμορφώθηκε σε μια όμορφη κοπέλα που δεν ήταν άλλη από την Θεά Αθηνά. Φαντασμένο δέντρο από σήμερα θα αλλάξεις καρπούς και από γλυκούς θα βγάζεις ξινούς και το χρώμα τους θα είναι πράσινο σαν την κακία σου και μετά θα κιτρινίζει όπως το μίσος σου, του είπε και εξαφανίστηκε. Το δέντρο μετά την κατάρα άρχισε να μεταμορφώνεται, έπεσαν όλα τα αγκάθια του και οι καρποί του έγιναν πράσινοι και όταν ωρίμαζαν κίτρινοι. Μια μέρα  πέρασε ένας χωρικός και βλέποντας το περίεργο αυτό δέντρο, έκοψε ένα καρπό και το δοκίμασε. Μόλις το έφαγε ξινίστηκε πολύ και το έφτυσε αμέσως. Το δέντρο άρχισε να κλαίει ήταν απαρηγόρητο. Τα φυλλαράκια του άρχισαν να μαραζώνουν και να κιτρινίζουν από την στεναχώρια του. Έφτασε κοντά στον θάνατο και όλη την ώρα έλεγε πόσο πολύ μετάνιωσε, που ήταν κακό και δεν άφηνε τους ανθρώπους να φάνε τους όμορφους καρπούς τους. Είχε βλέπετε καταλάβει και μετάνιωσε για την αλαζονεία του. Η Θεά Αθηνά είδε ότι μετανόησε και ένα πρωί πάει κοντά του και του λέει, επειδή είδα ότι μετάνιωσες θα σου φτιάξω λιγάκι τους καρπούς σου. Από τώρα και στο εξής θα βγάζεις ένα πολύ ωραίο άρωμα που θα ξεχωρίζει από τα αρώματα των αλλων δέντρων. Θα σε ονομάσω Λεμονιά που θα πει μετανιωμένος στην γλώσσα των Θεών και θα γίνεις ξακουστή παντού. Όλοι οι άνθρωποι θα θέλουν τους καρπούς σου. Τα φαγητά τους θα τα νοστιμίζουν οι καρποί σου. Και έτσι τελικά συνέβη...

Επίσης στη χριστιανική τέχνη απεικονίζεται ένας 'Αγγελος να προσφέρει στον νεογέννητο Ιησού ένα καρπό λεμονιάς.(ΠΑΟΛΟ ΜΟΡΑΝΤΟ 1486-1522)

Η λέξη λεμόνι προέρχεται από μια ινδουιστική λέξη που μεταφράστηκε στα αραβικά ως limun. Το λεμόνι είναι ενδημικό της κεντρικής Ασίας, ειδικά της Βορείου Ινδίας και του Ιράν. Η λεμονιά έφτασε στην Ευρώπη μέσω του Ιράν και πρωτοκαλλιεργήθηκε στην Ελλάδα και μετά στην Ιταλία το 2ο αιώνα.

Το λεμόνι θεωρούταν ότι είναι αντίδοτο για δηλητήρια όπως το όπιο και ότι προλαμβάνει το σκορβούτο. Είναι πλούσια πηγή βιταμίνης C και φλαβονοειδών ουσιών που λειτουργούν σαν ασπίδα για τον οργανισμό για κρυώματα και γρύπες, ενώ περιέχει και κιτικό οξύ. Οι τελευταίες έρευνες κατατάσσουν το λεμόνι στις πλέον αντικαρκινικές ουσίες με δράση έως και 10000 φορές μεγαλύτερη της χημειοθεραπείας. Τα λεμόνια περιέχουν 22 αντικαρκινικές χημικές ενώσεις, μεταξύ αυτών και η λεμονίνη. Πρόκειται για έλαιο, που καταπολεμά ή και σταματά τη μεγέθυνση των καρκινικών όγκων στα ζώα και το φλαβονειδές γλυκοσίδη, που σταματά τη διαίρεση των καρκινικών κυττάρων. Τέλος, είναι εκπληκτικό τονωτικό για το συκώτι, αφού διαλύει το ουρικό οξύ και άλλα δηλητήρια και υγροποιεί τη χολή. Ο φρέσκος χυμός λεμόνι που προστίθεται σε ένα μεγάλο ποτήρι νερό είναι τρομερό πρωινό αντιοξειδωτικό για το στομάχι ενώ καταπολεμά και τα βακτήρια που προκαλούν την κακή αναπνοή.

ΜΗΛΟ

ΜΗΛΟ

«Eνα μήλο την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα». H παροιμία αυτή είναι γνωστή σχεδόν σε όλους τους λαούς και δείχνει τη σπουδαιότητα και τη χρησιμότητα του μοναδικού αυτού φρούτου στην υγεία. Aπό την αρχαιότητα ακόμη είχε μία ξεχωριστή θέση στη διατροφή. Το μήλο είναι από τα πλέον δημοφιλή φρούτα και ένας από τους πρώτους καρπούς που καλλιεργήθηκαν, γνωστό για τις βιταμίνες του και την ευεργετική επίδραση που έχει η κατανάλωσή του στην ανθρώπινη υγεία, μέσω της σημαντικής τόνωσης που προσφέρει στο ανοσοποιητικό σύστημα.

Σύμφωνα με τον μύθο, ο Μήλος από τη Δήλο μετέβη στην Κύπρο όπου γνώρισε τον Άδωνη, τον τοπικό βασιλιά με τον οποίο δημιούργησε μια ισχυρή φιλία. Ο βασιλιάς του έδωσε για σύζυγο μια συγγενή του, την Πελία, η οποία ήταν πιστή στη λατρεία της Αφροδίτης. Οι δύο νέοι ερωτεύονται παράφορα και ο καρπός της ένωσής τους ήταν ένα όμορφο αγόρι που το έταξαν στη θεά Αφροδίτη και στο ιερό της. Το παιδί πήρε το όνομα του πατέρα.
Όταν ο Άδωνης πέθανε αρκετά νωρίς, ο Μήλος έπαθε κατάθλιψη και κρεμάστηκε από ένα δέντρο το οποίο από τότε πήρε το όνομά του δηλαδή μηλέα ή μηλιά. Η Πελία, βαθιά απελπισμένη, κρεμάστηκε από απόγνωση στο ίδιο δέντρο. Η Αφροδίτη συγκινημένη από τον έρωτα του ζευγαριού, αποφάσισε να διατηρήσει τη μνήμη τους. Έτσι μεταμόρφωσε την Πελία σε περιστέρι, που έγινε το ιερό πτηνό της και τον Μήλο σε καρπό, το γνωστό μήλο, σύμβολο της θεάς. Το παιδί του ζευγαριού ο Μήλος ο Νεότερος, ο οποίος ήταν υπό την προστασία της θεάς, στάλθηκε στον τόπο καταγωγής του, τη Δήλο. Όταν μεγάλωσε, αποίκησε το νησί, που πήρε το όνομά του, τη Μήλο.

               Η λαϊκή χριστιανική παράδοση θεωρεί ότι ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν το μήλο από το απαγορευμένο δέντρο στον Κήπο της Εδέμ. Αυτό μπορεί να ήταν το αποτέλεσμα της πρόσθεσης στοιχείων της ελληνικής μυθολογίας σε βιβλικές σκηνές από τους ζωγράφους της Αναγέννησης.

                Η μηλια καλλιεργείται σε μεγάλη έκταση σε περιοχές ημιορεινές, ορεινές αλλά και σε σημεία με μικρό υψόμετρο. Η ετήσια παραγωγή στην Ελλάδα ανέρχεται γύρω στους 260.000 τόνους. Το μήλο είναι πλούσιο σε βιταμίνες, διαιτητικές ίνες, μεταλλικά στοιχεία. Περιέχει ασβέστιο, φώσφορο, σίδηρο, κάλιο, βιταμίνη C, βιταμίνη A, φολικό οξύ, βιοτίνη, μηλικό οξύ. Είναι καλό να καταναλώνεται μετά από κάποιο γεύμα γιατί έχοντας αυτές τις πολύτιμες θρεπτικές ουσίες βοηθά στο μεταβολισμό του οργανισμού και την γρηγορότερη πέψη. Πρέπει να τρώγεται με τη φλούδα, αφού προηγουμένως έχει πλυθεί πολύ καλά. H φλούδα του μήλου περιέχει πολλές βιταμίνες και αδιάλυτες ίνες, οι οποίες βοηθούν στην καλή λειτουργία του πεπτικού συστήματος. Επίσης πρόσφατα ερευνητές από το πανεπιστήμιο Cornell της Nέας Yόρκης βρήκαν ότι η χημική ουσία quercetin που είναι άφθονη στα μήλα έχει ισχυρή αντιοξειδωτική δράση σε κύτταρα του εγκεφάλου και προστατεύει από την νοσο Aλτσχάιμερ. Βοηθά στην πέψη καθώς και στην καύση του λίπους. 

ΕΛΙΑ

ΕΛΙΑ

Η ελιά για τους αρχαίους Έλληνες ήταν σύμβολο των ολυμπιακών ιδεωδών, της Ειρήνης, της Σοφίας και της Νίκης. Γι’ αυτό και το μοναδικό βραβείο που έπαιρνε ο Ολυμπιονίκης ήταν ένα στεφάνι φτιαγμένο από κλαδί ελιάς, ο «κότινος». Ο μύθος λέει ότι ο Ηρακλής φύτεψε την ελιά, μετά την ολοκλήρωση των 12 άθλων του.

Σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Νικ. Πλάτωνα ο μύθος των τριών αδερφών, Ελαϊς, Σπερμώ, Οινώ, που τα ονόματά τους συνδέθηκαν με τα τρία βασικά προϊόντα του ελληνικού χώρου (λάδι, σιτάρι,κρασί) αρχίζει από τη μινωική Κρήτη. Η Ελαϊς, η Σπερμώ και η Οινώ ήταν κόρες του ’νιου και εκείνος με τη σειρά του ήταν παιδί του Διονύσου και της Αριάδνης. Όταν οι απόγονοι του Μίνωα πήγαν να διοικήσουν διάφορα νησιά ή και περιοχές του αιγιακού χώρου, ο ’νιος πήγε στο ιερό νησί τη Δήλο.Παντρεύτηκε τη Δωρίππη και απέκτησε τρεις κόρες που τις είπαν Οινοτρόπους ή Οινοφόρους. Σ` αυτές ο παππούς τους ο Διόνυσος έδωσε ένα μοναδικό χάρισμα:"ποιείν εκ γης έλαιον, σίτον και οίνον". Οι Οινοτρόποι παρείχαν άφθονους καρπούς και τροφές σ` όσους έφταναν για χρησμό στο μαντείο της Δήλου. Ο μύθος μας λέει ότι οι Αχαιοί όταν άρχισαν την εκστρατεία τους εναντίον της Τροίας, πέρασαν από τη Δήλο. Ο ’νιος που ήξερε να προλέγει το μέλλον, τους είπε ότι ο πόλεμος που σκόπευαν να ξεκινήσουν θα κρατούσε δέκα χρόνια. Για να μην ταλαιπωρούνται λοιπόν τους πρότεινε να μείνουν εννιά χρόνια κοντά του και τον δέκατο να πολεμίσουν με τους Τρώες μια και τότε θα έπεφτε η Τροία. Κι όσο για τη διατροφή τους δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Θα την ανελάμβαναν οι τρεις κόρες του. Η Σπερμώ θα πρόσφερε άφθονους καρπούς (δημητριακά), η Ελαϊς όσο λάδι θα ήθελαν και η Οινώ θα τους τροφοδοτούσε με κρασί.Οι Αχαιοί αρνήθηκαν και συνέχισαν το ταξίδι τους. Η περιπέτεια των Οινοτρόπων άρχισε όταν αργότερα μετά από χρόνια αποφάσισαν να τις πάρουν κοντά τους. Ο Διόνυσος μεταμόρφωσε τις τρεις κοπέλες σε περιστέρια.

         Εδώ και χιλιάδες χρόνια η ελιά και ο καρπός της «ζει» στην περιοχή της Μεσογείου.Το πολύτιμο αυτό δώρο της φύσης είναι μια ζωντανή κληρονομιά, που συνδέεται με πολλούς τομείς της ζωής μας.Το ελαιόλαδο τρέφει, συντηρεί, προστατεύει, τονώνει, θεραπεύει, εμπνέει. Αξίζει λοιπόν να το γνωρίσουμε και να μάθουμε την ανεκτίμητη αξία του για τη διατροφή, την υγεία, τον πολιτισμό μας. 

         Ο καρπός της ελιάς ωριμάζει στα μέσα προς τέλη του φθινοπώρου, οπότε και ξεκινάει η συγκομιδή, ή το λιομάζωμα. Η ελιά παραδοσιακά μαζεύεται με το χέρι, και το μάζεμα της ελιάς αποτελεί εδώ και αιώνες σημαντική αγροτική δραστηριότητα σε πολλές περιοχές της Μεσογείου.

Ο καρπός της ελιάς είναι πολύ βασικός για τη Μεσογειακή διατροφή, τόσο ως εδώδιμος όσο και επειδή από αυτόν παράγεται το ελαιόλαδο. Είναι θαυμάσια πηγή μονοακόρεστων λιπαρών οξέων. Η ελιά παρέχει φυτικές ίνες και μέταλλα στον οργανισμό και είναι πηγή της βιταμίνης Ε, που είναι φυσικό αντιοξειδωτικό. Θεωρείται επίσης ότι η βιταμίνη Ε, επιβραδύνει τις αλλοιώσεις των κυτταρικών μεμβρανών και καταπολεμά την οστεοπόρωση.

Το ελαιόλαδο όμως είναι παραπάνω από μια πλούσια πηγή μονοακόρεστων λιπαρών οξέων. Τα φαινολικά του συστατικά έχουν δείξει αντι-φλεγμονώδεις και χημειο-προστατευτικές ιδιότητες. Η ολεοκανθάλη (oleocanthal) του ελαιόλαδου, έχει βρεθεί να έχει παρόμοια δράση με το αντιφλεγμονώδες φάρμακο ibunoprofene. Σε καμία από τις μελέτες, στις οποίες έχει εξεταστεί ο ρόλος των φαινολικών συστατικών του ελαιόλαδου, δεν έχει παρουσιαστεί κυτταροτοξικότητα.

ΡΟΔΙ

ΡΟΔΙ 

Είναι ο καρπός που δίνει ο Πλούτωνας στην Περσεφόνη για να τη «δέσει» με τον Άδη και το έμβλημα των Ελευσίνιων Μυστηρίων.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι το έθαβαν μαζί με τους νεκρούς τους, ενώ αποτελεί ένα από τα τρία «ευλογημένα φρούτα» του Bουδισμού. Χρησιμοποιήθηκε ως διακοσμητικό στοιχείο στο ναό του Σολομώντα και στους μανδύες των ιερέων και αναφέρεται στο Άσμα Ασμάτων στην Παλαιά Διαθήκη. Στην ελληνική παράδοση, είναι σύμβολο γονιμότητας και αιωνιότητας (αν και συνδέεται και με το θάνατο), γι’ αυτό σε γάμους και την Πρωτοχρονιά σπάμε ρόδια. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, το ρόδι ήταν σύμβολο γονιμότητας και αναγέννησης. Ο πιο φημισμένος μύθος που σχετίζεται με το ρόδι, είναι αυτός της αρπαγής της Περσεφόνης από τον Άδη. Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο, ο Άδης, αφού άρπαξε την όμορφη Περσεφόνη, της προσέφερε να φάει επτά σπόρους ροδιού, ώστε να την «δέσει» κοντά του. Έτσι, το ρόδι έγινε σύμβολο του ερχομού της Άνοιξης μετά τον κρύο Χειμώνα και έκανε έντονη την παρουσία του στα αρχαία Ελευσίνια Μυστήρια. Μάλιστα, όπως αναφέρεται από τους ιστορικούς της εποχής, οι δημήτριοι ιερείς φορούσαν στεφάνια από κλαδιά ροδιάς κατά την διάρκεια των Μυστηρίων αυτών.

Από τα πρώτα δέντρα που καλλιεργήθηκαν Το ρόδι πρωτοεμφανίστηκε στην κεντρική Ασία και συγκεκριμένα στην Περσία.Αργότερα, η καλλιέργεια της ροδιάς ταξίδεψε μέχρι τα βάθη της Ασίας και φυσικά εξαπλώθηκε και στην Μεσόγειο. Εδώ, ο μύθος λέει ότι την έφερε η γήινη Μητέρα-Θεά Κυβέλη. Είναι ένα από τα πρώτα φρούτα καλλιέργειας και η βοτανική ονομασία του είναι Punica granatum. Η ροδιά είναι ένα μικρό φυλλοβόλο δέντρο με γυαλιστερά φύλλα και πορτοκαλοκίτρινα λουλούδια, αν και πολλές φορές μοιάζει με θάμνο. Τα φρούτα της είναι στρογγυλά, κόκκινα (ή κίτρινα, όταν ωριμάσουν) και γεμάτα με σπόρους. Είναι φυτό ανθεκτικό στη ζέστη, στην ξηρασία και στην έλλειψη φροντίδας, και προσαρμόζεται εύκολα σε διαφορετικά εδάφη.



Ένα ρόδι την ημέρα…
Το ρόδι είναι πλούσιο σε βιταμίνες (Α, C, Ε, φυλλικό οξύ), σίδηρο, κάλιο και φυτικές ίνες, ενώ είναι χαμηλής περιεκτικότητας σε θερμίδες. Μάλιστα, ένα ρόδι καλύπτει το 40% της ποσότητας της βιταμίνης C και το 25% του φυλλικού οξέος που έχει καθημερινά ανάγκη ένας ενήλικος. ­Είναι πλούσιο σε τρεις διαφορετικές μορφές αντιοξειδωτικών ουσιών (τανίνες, ανθοκυανίνες, ελλαγικό οξύ) και η συνολική αντιοξειδωτική ικανότητά του έχει υπολογιστεί ότι είναι 2-3 φορές μεγαλύτερη από αυτήν του κόκκινου κρασιού ή του πράσινου τσαγιού. Σε πρόσφατη μελέτη, φάνηκε ότι το ρόδι και οι διάφορες ποι­κιλίες μούρων έχουν την ισχυρότερη αντιοξειδω­τική δράση σε κυτταρικό επίπεδο, σε σύγκριση με άλλα 25 φρούτα που εξετάστηκαν.



Γεμάτο οφέλη
Χάρη στις αντιμικροβιακές, αντιφλεγμονώδεις, αντιβηχικές, στυπτικές, επουλωτικές και αντιδιαρροϊκές του ιδιότητες, ο χυμός του ροδιού χρησιμοποιείται για θεραπευτικούς σκοπούς εδώ και αιώνες. Ανάμεσα στα άλλα, εμποδίζει την οξείδωση της «κακής» χοληστερίνης (LDL), που αποτελεί σοβαρό παράγοντα κινδύνου για καρδιαγγειακά νοσήματα, και φαίνεται να μειώνει τα επίπεδα της ολικής και της «κακής» χοληστερίνης σε διαβητικούς ασθενείς με υπερλιπιδαιμία. Προστατεύει από εγκεφαλικές βλάβες, ρίχνει την πίεση του αίματος και υπάρχουν ενδείξεις ότι η μακρόχρονη κατανάλωσή του βελτιώνει την ερωτική λειτουργία ανδρών με πρόβλημα στύσης. Επίσης, θεωρείται ότι συμβάλλει στην πρόληψη του καρκίνου του δέρματος, του μαστού και του προστάτη, αλλά και στην ­επιβράδυνση της ανάπτυξής τους. Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της χρόνιας διάρροιας, της δυσεντερίας και των αιμορραγιών, και για την αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας. Τέλος, καθαρίζει και προστατεύει το δέρμα, χρησιμοποιείται στην αντιμετώπιση των εγκαυμάτων και του ιού του έρπητα και μειώνει τις ρυτίδες και τα έλκη.